ਮੈਂ’ਪੰਜਾਬੀ,’ਮਹਿਫਲ ਵਿੱਚ,ਨਗ਼ਮੇ ਨਾਲ ਲੈ ਆਇਆ ਹਾਂ। ਗਿੱਧੇ ਭੰਗੜੇ ਤੀਆਂ ਤ੍ਰਿੰਝਣ,ਖੁਸ਼ਬੂ ਨਾਲ ਲੈ ਆਇਆ ਹਾਂ। ਸੰਤਵਾਣੀ,ਗੁਰ ਸ਼ਬਦ ਅੰਮ੍ਰਿਤ,ਸਿਰ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ, ਗੁਰ ਪੀਰਾਂ ਦੇ ਦਰ ਘਰ ਤੋਂ ਅਸੀਸਾਂ ਨਾਲ ਲੈ

ਕਹਿਣੀ ਤੇ ਕਰਨੀ ਦਾ, ਫ਼ਰਕ ਮਿਟਾਓ! ਕਹਿਣ ਨਾਲ਼ ਕਦੇ, ਇਨਕਲਾਬ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਤਿਆਗਣਾ ਪੈਂਦਾ,  ਭੈਅ,ਅਰਾਮ ਤੇ ਆਲਸ। ਬੈਠੇ-ਬਿਠਾਏ ਕਦੇ, ਕ੍ਰਾਂਤੀਆਂ ਦਾ ਸੈਲਾਬ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਮੋਢਾ ਦੇ ਦੇਵੇ ਦੁਨੀਆ,

ਗੱਲ ਗੱਲ ਤੇ ਡਰਨਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ,  ਹਰ ਵਾਰੀ ਜਰਨਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।    ਜੇ ਮਰਿਆ ਨਹੀਂ ਤੇ ਜੀਅ ਝੱਲਿਆ,  ਮਰ-ਮਰ ਕੇ ਮਰਨਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।   ਤੀਰਾਂ ਨੇ ਸ਼ੋਰ ਮਚਾਇਆ ਏ,  ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ

ਨਿੱਤ ਸੂਰਜਾਂ ਨੇ ਚੜ੍ਹਨਾ, ਨਿਤ ਸੂਰਜਾਂ ਨੇ ਲਹਿਣਾ। ਪਰਬਤ ਤੋਂ ਸਾਗਰਾਂ ਵੱਲ, ਨਦੀਆਂ ਨੇ ਰੋਜ਼ ਵਹਿਣਾ। ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਮਗਰ ਘੁੰਮਣਾ, ਰੁੱਤਾਂ ਤੇ ਮੌਸਮਾਂ ਨੇ। ਇਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਜੁਗੋ ਜੁਗ ਏਦਾਂ ਹੀ

“ਮਾਂ ਮੈਂ ਜਦ ਦੀ ਹੋਸ਼ ਸੰਭਾਲ਼ੀ ਹੈ, ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਕਦੀ ਵੀ ਨਾਨੀ ਘਰ ਨਹੀਂ ਲੈ ਕੇ ਗਏ ਜਿਵੇੰ ਚਾਚੀ ਰਮਨ ਨੂੰ ਹਰ ਸਾਲ ਛੁੱਟੀਆਂ ‘ਚ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਨਾ

ਵੀਰਾ ਤੇਰੇ ਸੋਹਣੇ ਗੁੱਟ ’ਤੇ ਵੀਰਾ ਤੇਰੇ ਸੋਹਣੇ ਗੁੱਟ ’ਤੇ ਆਜਾ ਸੋਹਣਿਆ ਵੇ ਰੱਖੜੀ ਸਜਾਵਾਂ। ਮਾਂ ਜਾਏ ਪਿਆਰੇ ਵੀਰਿਆ ਤੈਨੂੰ ਵੇਖ ਵੇਖ ਫੁੱਲੀ ਨਾ ਸਮਾਵਾਂ। ਨਿੱਘਾ ਪਿਆਰ ਵੀਰ ਭੈਣ ਦਾ

ਧਰਤੀ ਤੇ ਮਹਿਤਾਬਾਂ ਵਰਗੇ, ਜਿਹੜੇ ਯਾਰ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਰਗੇ।   ਅਸ਼ਕੇ ! ਸਦਕੇ ! ਜੀਵੇ ਸ਼ਾਲਾ! ਪਿਆਰੇ ਲਫ਼ਜ਼ ਖ਼ਿਤਾਬਾਂ ਵਰਗੇ।   ਖਾਰਾਂ ਵਰਗੀ ਹਸਤੀ ਮੇਰੀ, ਲੇਖੀਂ ਸੱਜਣ ਗੁਲਾਬਾਂ ਵਰਗੇ।   ਖ਼ਾਲੀ

ਸਾਹਿਤ ਤੇ ਸ਼ਹਿਦ ਦੀ ਤਾਸੀਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਬਾਹਲ਼ਾ ਫ਼ਰਕ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ । ਦੋਵੇਂ ਮਨੁੱਖ ਲਈ ਗੁਣਕਾਰੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਅਕਲ ਦਾ ਉਮਰ ਨਾਲ਼ ਕੋਈ ਸੰਬੰਧ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਪਰ ਜਾਗਦੇ ਤੇ