ਹੈਰੀ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਹੋਸ਼ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਹ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਚ ਸੀ | ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲੱਤਾਂ ਵਲ ਡਿਠਾ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਉਪਰ ਪੱਟੀਆਂ ਬਝੀਆਂ ਹੋਇਆ ਸਨ ਜਦੋਂ ਆਪਣੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਤੇ ਨਿਗਾਹ ਮਾਰੀ

ਬੀਤੇ ਦਿਨ ਸਾਹਿਤ ਸਭਾ ਦਸੂਹਾ-ਗੜ੍ਹਦੀਵਾਲਾ (ਰਜਿ:) ਵੱਲੋਂ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਸਿਰਮੌਰ ਹਸਤਾਖ਼ਰ ਵਰਿਆਮ ਸਿੰਘ ਸੰਧੂ ਨਾਂਲ ਇੱਕ ਸਾਹਿਤਕ ਸ਼ਾਂਮ ਦਾ ਆਯੋਜਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ । ਇਸ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਸਫ਼ਰ

ਲਿਓਨਾਰਡੋ ਦਿ ਵਿੰਚੀ ਇੱਕ ਅਜ਼ੀਮ ਸ਼ਖ਼ਸੀਅਤ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਜਨਮ, ਬਚਪਨ, ਜਵਾਨੀ ਅਤੇ ਬੁਢਾਪਾ ਆਮ ਮਨੁੱਖ ਨਾਲੋਂ ਹਟ ਕੇ ਬਹੁਤ ਵੱਖਰੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਲੰਘਿਆ। ਉਹ ਅਸਾਧਾਰਨ ਬੁੱਧੀ ਦਾ ਮਾਲਕ ਅਤੇ

ਅੱਠਵੀਂ ਜਮਾਤ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠੀ ਹੋਈ ਸੀ ਅਤੇ ਤੀਜੇ ਪੀਰੀਅਡ ਦੀ ਘੰਟੀ ਹੁਣੇ ਹੁਣੇ ਹੁਣੇ ਵੱਜੀ ਸੀ। ਜਿਉਂ ਹੀ ਪੰਜਾਬੀ ਵਾਲੇ ਦਵਿੰਦਰ ਮੈਡਮ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਆਏ, ਚੁੱਪ ਪਸਰ ਗਈ। ਉਨ੍ਹਾਂ

ਛੁਟੀਆਂ ਦੀ ਉਡੀਕ ਤਾਂ ਹਰ ਵੱਡੇ ਛੋਟੇ ਨੂੰ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ | ਇਸ ਸਾਲ ਸੁਖਦੇਵ ਛੁਟੀਆਂ ਨੂੰ ਬੜੀ ਬੇਸਬਰੀ ਨਾਲ ਉਡੀਕ ਰਿਹਾ ਸੀ | ਪਿਛਲੇ ਦੋ ਸਾਲ ਤੋਂ ਉਹ ਛੁਟੀਆਂ

ਮੋਹਣਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਹੀ ਪੜਦਾ ਸੀ | ਉਹ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਅਗਲੀ ਗਲੀ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ | ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਹ ਕਿਸੇ ਕਾਪੀ ਲੈਣ ਦੇ ਬਹਾਨੇ ਸਾਡੇ ਘਰ ਵੀ ਆ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ

ਕੁਲਜੀਤ ਅਤੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਸਕੂਲ ਵਿਚੋਂ ਇਕੱਠਿਆਂ  ਹੀ ਦਸਵੀਂ ਜਮਾਤ ਪਾਸ ਕਰ ਲਈ ਸੀ ਅਤੇ ਹੁਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਕਾਲਿਜ ਵਿਚ ਦਾਖਲਾ ਲੈਣਾ ਸੀ | ਓਹਨਾ ਨੇ ਸਲਾਹ ਬਣਾ

ਗ਼ੁਰਬਤ ਦੇ ਓਹਲੇ ਮਾਸਟਰ ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਦਾਨਗੜ੍ਹ ਹਰਬੰਸ ਕੌਰ ਆਪਣੀ ਗੁਆਂਢਣ ਸਿੰਦਰ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਦਵਾਈ ਦਿਵਾਉਣ ਲਈ ਸ਼ਹਿਰ ਲੈ ਗਈ ਕਿਉਂ ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਠੰਢ ਲੱਗਣ

ਮਨਜੀਤ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਕੁਲਬੀਰ ਕੌਰ ਵਿਆਹ ਦੇ ਬੰਧਨ ਵਿਚ ਬੱਝ ਚੁਕੇ ਸਨ | ਇਹ ਜੋੜੀ ਹਾਣ ਪ੍ਰਵਾਣ ਦੀ ਸੀ ਬਹੁਤ ਫੱਬਦੀ ਸੀ |ਜੇ ਕਰ ਕੁਲਬੀਰ ਸੁਰਾਹੀਦਾਰ ਗਰਦਨ ਵਾਲੀ  ਗੋਰੀ ਚਿੱਟੀ

ਇਹ ਗੱਲ ਮੇਰੀ ਸਮਝ ਦੀ ਪਕੜ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਆ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿ ਲੋਕ ਸੋਹਣੀਆਂ ਨੂੰ ਕਿਓਂ ਕੁੱਟ ਮਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ | ਕਈ ਵਾਰ ਇੰਜ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਆਪਣੀ ਹਉਮੈ ਨੂੰ