” ਖੇਤ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਖੇਤ ‘ਚ, ਖੇਤ ਦਾ ਪਾਣੀ ਖੇਤ ‘ਚ। ਪਿੰਡ ਦੀ ਮਿੱਟੀ ਪਿੰਡ ‘ਚ, ਪਿੰਡ ਦਾ ਪਾਣੀ ਪਿੰਡ ‘ਚ।” ਵੇਲਾ ਹੈ: ਆਓ! ” ਬਿਰਖਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰੀਏ, ਪਹਾੜਾਂ

ਕਿੱਕਲੀ ਕਲੀਰ ਦੀ, ਬਈ ਕਿੱਕਲੀ ਕਲੀਰ ਦੀ। ਲੀਰੋ ਲੀਰ ਚੁੰਨੀ ਮੇਰੀ, ਪਾਟੀ ਪੱਗ ਵੀਰ ਦੀ। ਫੁੱਲਾਂ ਪਈ ਸਰ੍ਹਿਆਂ ਤੇ, ਪੱਕ ਗਈਆਂ ਗੰਦਲਾਂ। ਪੁੱਤ ਦਾ ਵਿਯੋਗ ਮਾਂ ਨੂੰ, ਪਈ ਜਾਣ ਦੰਦਲਾਂ।

ਕਿੱਕਲੀ ਕਲੀਰ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣੋ ਮੇਰੀ ਹੀਰ ਦੀ ਉਹ ਅਪਸਰਾਂ ਤੋਂ ਸੋਹਣੀ ਜਾਪੇ, ਕਲੀ ਕਸ਼ਮੀਰ ਦੀ ਹੰਸਾਂ ਜਿਹੀ ਤੋਰ ਦੇਖ ਤੇਰੀ ਮੁੰਡੇ ਡਿੱਗਣ ਝੋਰਾ ਖਾ ਨੀ ਉੱਤੋਂ ਕਮਾਈ ਜਾਵੇ ਕਹਿਰ

ਮੈਂ ਇੱਕ ਆਮ-ਜਿਹਾ ਬੰਦਾ ਹਾਂ ਕੰਮ-ਧੰਦਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਰੋਜ਼ ਆਪਣੇ ਫਲੈਟ ਤੋਂ ਨਿਕਲਦਾ ਹਾਂ ਤੇ ਦੇਰ ਰਾਤ ਫਲੈਟ ‘ਚ ਵੜਦਾ ਹਾਂ ਬਾਹਰ ਪਹਿਰਾ ਬੈਠਾਈ ਰਖ਼ਦਾ ਹਾਂ ਟੀਵੀ ਦੇਖਦਾ ਦੇਖਦਾ ਇਹ

ਹਾਦਸਿਆਂ ਦੇ ਰੂ-ਬ-ਰੂ  ਹੋਇਆ ਹਾਂ ਸਦਾ ਮੈਂ। ਯਾਰਾ ਤੇਰੀ  ਦੀਦ ਲਈ  ਰੋਇਆ ਹਾਂ ਸਦਾ ਮੈਂ। ਤੜਫਿਆ ਹਾਂ ਲੁੜਛਿਆ ਹਾਂ ਬਿਖਰਿਆ ਤੇ ਟੁੱਟਿਆ, ਜਿਸਮ ਤੋਂ ਲੈ ਜ਼ਿਹਨ ਤੱਕ ਕੋਹਿਆ ਹਾਂ ਸਦਾ

ਦੇਵਤਾ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਪਾਪ-ਪੁੰਨ ਤੋਂ ਪਰ੍ਹੇ ਉਵੇਂ ਹੀ ਰਾਜਾ ਹੁੰਦੈ ਸੱਚ-ਝੂਠ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਰਾਜਾ ਨੁਮਾਇੰਦਾ ਹੁੰਦੈ ਰੱਬ ਦਾ ਰਾਜਾ ਨਾ ਝੂਠ ਬੋਲਦੈ ਨਾ ਸੱਚ ਬੋਲਦੈ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਬੋਲਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦੈ

ਕੋਈ ਦਸਤਕ ਦੇ ਕੇ ਮੁੜ ਗਿਆ, ਦਿਲ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ, ਦਿਲ ਰਹਿ ਗਿਆ ਕੁੱਛ ਲਾਂਵਦਾ, ਕਿਆਫ਼ੇ ਅੰਦਾਜ਼ੇ। ਕੌਣ ਸੀ ਉਹ ਅਜਨਬੀ, ਅਤੇ ਕਿਉਂ ਸੀ ਆਇਆ, ਸਵਾਲ ਜਵਾਬ ਕਈ ਉੱਭਰਦੇ, ਕੱਸਣ ਆਵਾਜ਼ੇ।

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਹੱਸਣਾ ਬਹੁਤ ਜਰੂਰੀ ਏ ਝੁਰਦੇ ਰਹਿਣ ਨਾਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਘੱਟ ਜਾਵੇ ਬਹੁਤਾ ਸੋਚ ਸੋਚ ਦੁਖੀ ਨਾ ਹੋ ਤੂੰ ਬੰਦਿਆਂ ਇੱਕ ਪਲ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਸੱਜਣਾਂ ਡਾਢੇ ਦੁੱਖ ਭੁਲਾ ਜਾਵੇ ਰੋਣ

ਨਜ਼ਮਾਂ, ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਗਾਉਂਦਾ, ਪਾਤਰ ਤੁਰ ਗਿਆ ਦੁਨੀਆ ਤੋਂ। ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਸੋਹਲੇ ਗਾਉਂਦਾ, ਪਾਤਰ ਤੁਰ ਗਿਆ ਦੁਨੀਆ ਤੋਂ॥ ਹਰਭਜਨ ਸਿੰਘ ਦਾ ਲਾਡਲਾ, ਪਿਉ ਦਾ ਪੁੱਤ ਪਿਆਰਾ ਸੀ, ਗੁਰਬਖਸ਼ ਕੋਰ ਜੀ ਮਾਤਾ