(1969 ‘ਚ ਲਿਖੀ ਪਰ 1971’ਚ ਛਪੀ ਉਸ ਦੀ ਪੁਸਤਕ ‘ਆਰਤੀ’ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕਵਿਤਾ) ਆਰਤੀ ……… ਮੈਂ ਕਿਸ ਹੰਝੂ ਦਾ ਦੀਵਾ ਬਾਲਕੇ ਤੇਰੀ ਆਰਤੀ ਗਾਵਾਂ, ਮੈਂ ਕਿਹੜੇ ਸ਼ਬਦ ਦੇ ਬੂਹੇ ਤੇ

ਮਨਜੀਤ ਸਿੰਘ ਅਤੇ ਕੁਲਬੀਰ ਕੌਰ ਵਿਆਹ ਦੇ ਬੰਧਨ ਵਿਚ ਬੱਝ ਚੁਕੇ ਸਨ | ਇਹ ਜੋੜੀ ਹਾਣ ਪ੍ਰਵਾਣ ਦੀ ਸੀ ਬਹੁਤ ਫੱਬਦੀ ਸੀ |ਜੇ ਕਰ ਕੁਲਬੀਰ ਸੁਰਾਹੀਦਾਰ ਗਰਦਨ ਵਾਲੀ  ਗੋਰੀ ਚਿੱਟੀ

21ਵੀਂ ਸਦੀ ਨੇ 25 ਵੇਂ ਵਰ੍ਹੇ ‘ਚ ਆਪਣਾ ਧਰਿਆ ਪੈਰ! ਕੁੱਝ ਰੰਗ ਬਦਲੇ ਫ਼ਿਜ਼ਾ ਬਦਲ ਗਈ ਕੁੱਝ ਮੱਧਮ ਪੈ ਗਏ ਵੈਰ! ਜਨ-ਮਾਨਸ ਹਰ ਫਿਕਰੀਂ ਬੈਠਾ ਪਿਆ ਮਨਾਵੇ ਖ਼ੈਰ ! ਰਹੇ

ਵਕਤ ਖੰਭਾਂ ਦਾ ਵਰ, ਵਕਤ ਹੀ ਜਾਲ਼ ਹੈ ਵਕਤ ਹਥਿਆਰ ਵੀ ਵਕਤ ਹੀ ਢਾਲ ਹੈ ਜਦ ਵੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਜਿੰਦ ਨੇ ਕਰਜ਼ ਮੋੜਿਆ ਹਰ ਘੜੀ ਹਰ ਉਹ ਪਲ ਹੀ ਨਵਾਂ

ਆਰਟੀਫੀਸ਼ੀਅਲ ਇੰਟੈਲੀਜੈਂਸ (ਏਆਈ) ਭਾਵ ਮਸਨੂਈ ਬੁੱਧੀ ਸਾਡੇ ਦਰਾਂ ’ਤੇ ਆ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਇਸ ਨਾਲ ਪਲ-ਪਲ ਮਨੁੱਖੀ ਜੀਵਨ ਜਾਚ ਬਦਲ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦਾ ਦੂਜਾ ਅੱਧ ਆਰੰਭ

ਸਾਬਕਾ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਦੇਹਾਂਤ ਨਾਲ ‘ਦਿ ਟ੍ਰਿਬਿਊਨ’ ਦਾ ਇਕ ਸਲਾਹਕਾਰ ਤੇ ਖ਼ਾਸ ਪਾਠਕ ਖੁੱਸ ਗਿਆ ਹੈ। ਡਾ. ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਜਦੋਂ ਵੀ ਮਿਲਦੇ ਸਨ ਤਾਂ ਇਹ ਲਾਜ਼ਮੀ ਤੌਰ

ਸਰਦਾਰਾਂ ਦੀ ਕੋਠੀ ਵਿੱਚੋਂ ਨਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਧੁੱਤ ਹੋਇਆ ਨੇਪਾਲੀ ਬਹਾਦਰ ਰਾਤ ਦੇ ਇੱਕ ਵਜੇ ਆ ਕੇ ਘਰ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੜਕਾਉਣ ਲੱਗਾ। ਪਤਨੀ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹਦਿਆਂ ਹੀ ਉਹ ਬੋਲਿਆ, ‘‘ਚੰਪਾ, ਨਯਾ

ਸਾਦਗੀ ਅਤੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੀ ਮੂਰਤ ਗੁਰਬਖਸ਼ ਕੌਰ ਸੰਘਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਰਲੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਲੋਕ ਲਹਿਰ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮੁੱਖ ਕਾਰਜ ਬਣਾਇਆ ਹੋਵੇ। ਲੋਕ ਲਹਿਰ ਨਾਲ ਇੱਕਮਿੱਕ ਹੋਈ ਗੁਰਬਖਸ਼ ਕੌਰ

ਜਸਵੰਤ ਗਿੱਲ ਸਮਾਲਸਰ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਉਹ ਕਵਿਤਾ ਨਹੀਂ ਜੋ ਸਿਰਫ ਰੋਮਾਂਸਵਾਦੀ ਹੋਵੇ ਜਾਂ ਕੁਦਰਤ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰੇ। ਉਹ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਹੱਕਾਂ ਦੀ। ਇਸਕਾਵ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕਵਿਤਾ