ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਸੜਕ ਤੇ ਵਿਪਨ ਸਾਇਕਲ ਮੂਹਰੇ ਆ ਗਿਆ। ਮਸੀਂ ਬਰੇਕ ਲੱਗੀ । – ਯਾਰ , ਆਪਾਂ ਸ਼ਮੀਰੋ ਦੇ ਘਰ ਜਾਣਾ , ਉਹਦੇ ਬਾਪੂ ਨੂੰ ਸ਼ਕੈਤ ਕਰਨੀ ਹੈ । –

ਆਹ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਸ਼ੋਰ ਮਚਾਉਂਦੇ ਨੇ ਕਿ ਰੁੱਖ ਲਾਓ ਰੁੱਖ ਲਾਓ ਇਹਨਾਂ ਨੇ ਕਦੇ ਦੁਆਨੀ ਦੇ ਰੁੱਖ ਨਹੀਂ ਖਰੀਦਣੇ । ਮੈਂ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਪੰਜ ਹਜਾਰ ਤੋਂ ਜਿਆਦਾ ਰੁੱਖ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ

ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਮੋਹਨ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਹਾਂ  ਇਸ ਘਰ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਮੇਂਬਰ | ਮੈਨੂੰ ਮੇਰਾ ਪੋਤਾ ਅਤੇ ਪੋਤੀ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਦਾਦੂ ਆਖਦੇ ਹਨ | ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ

ਅਕਾਸ਼ ਉਪਰ ਸੰਘਣੇ ਬੱਦਲ਼ ਛਾਏ ਹੋਏ ਸੀ | ਜੈਲਾ ਆਪਣੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਅਗੇ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਅਰਦਾਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਹੈ ਰੱਬਾ ! ਹੁਣ ਤਾਂ ਬੱਸ ਕਰ ਜਾ | ਸਾਨੂੰ

ਗ੍ਰਹਿਸਤੀ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣਾ ਇਸ ਤਰਾਂ ਜਾਪਦਾ ਜਿਵੇਂ ਕੱਚ ਦੇ ਸਮਾਨ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਖਾਸ ਕਰ ਉਸ ਵੇਲੇ ਜਦੋਂ ਜੀਵਨ ਦਾ ਇੱਕ ਪਹੀਆ ਟੁੱਟ ਜਾਵੇ ਤੇ ਜੀਵਨ ਨੂੰ ਇਕੋ

ਪ੍ਰੋ. ਪ੍ਰਤਾਪ ਸਿੰਘ ਦੀ ਉਮਰ 70 ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਹੁਣ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮੇਤ ਮੁਹਾਲੀ ਵਿਖੇ ਸੇਵਾਮੁਕਤ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਸਰ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ 1974 ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ, ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ

ਤਿੰਨ ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਨੂੰ ਸਰਕਾਰੀ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਬਿੰਜੋਂ(ਹੁਸ਼ਿਆਰਪੁਰ) ਵਿੱਚ ਸਾਇੰਸ ਮਿਸਟਰੈਸ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲ ਗਈ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਦਾ ਪਰਖ ਕਾਲ ਦਾ ਸਮਾਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਰੁਕਾਵਟ ਤੋਂ ਪੂਰਾ

ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦਰਦ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਕੱਲ੍ਹ ਮਾਹਿਲਪੁਰ ਦੇ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਕਰਵਾਣਾ ਪਿਆ ਸੀ। ਢਿੱਡ ਦੀ ਸਕੈਨ ਕਰਨ ਪਿੱਛੋਂ ਪਤਾ ਲੱਗਾ

ਮੇਰਾ ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਤਿੰਨ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਨੇਡਾ ਤੋਂ ਇੰਡੀਆ ਆਇਆ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਮਿਲਣ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਕੱਲ੍ਹ ਟੈਲੀਫੋਨ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਅੱਜ ਸਵੇਰੇ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਉੱਠ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮੁੰਡੇ

ਸੁਖਵਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਪੰਦਰਾਂ ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਸਰਕਾਰੀ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਫਤਿਹ ਪੁਰ ਖੁਰਦ ( ਹੁਸ਼ਿਆਰਪੁਰ ) ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬੀ ਮਾਸਟਰ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲ ਗਈ ਸੀ। ਨੌਕਰੀ ਮਿਲਦਿਆਂ ਹੀ ਉਸ ਨੇ ਸ਼ਰਾਬ