ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਜੋ ਹੋਲੀ ਮਨਾ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਹੋਲੀ ਤੋਂ ਕਾਫ਼ੀ ਵੱਖਰੀ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ, ਇਹ ਤਿਉਹਾਰ ਲੋਕਾਂ ਵਿੱਚ ਅਥਾਹ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਏਕਤਾ ਲਿਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਸਮੇਂ ਪਿਆਰ ਦੀ ਸੱਚੀ ਭਾਵਨਾ ਸੀ ਅਤੇ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਕਿਤੇ ਵੀ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਸੀ। ਪਰਿਵਾਰ ਅਤੇ ਦੋਸਤ ਰੰਗਾਂ ਅਤੇ ਹਾਸੇ ਨਾਲ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਉਣ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ-ਜਿਵੇਂ ਸਮਾਂ ਬਦਲਿਆ ਹੈ, ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ ਨਿੱਘ ਫਿੱਕਾ ਪੈਂਦਾ ਜਾਪਦਾ ਹੈ। ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਹੋਲੀ ਦੀਆਂ ਸ਼ੁਭਕਾਮਨਾਵਾਂ ਅਕਸਰ ਮੋਬਾਈਲ ਜਾਂ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਰਾਹੀਂ ਭੇਜੇ ਗਏ “ਹੈਪੀ ਹੋਲੀ” ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਅਤੇ ਖਤਮ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਹੁਣ ਪਹਿਲਾਂ ਵਰਗਾ ਉਤਸ਼ਾਹ ਅਤੇ ਜਸ਼ਨ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਪਹਿਲਾਂ, ਬੱਚੇ ਹਰ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਹੋਲੀ ਲਈ ਸਮੂਹ ਬਣਾਉਂਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਹੋਲੀ ਦਾਨ ਇਕੱਠਾ ਕਰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ‘ਤੇ ਵੀ ਰੰਗ ਸੁੱਟਦੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਛੇੜਿਆ ਜਾਂ ਝਿੜਕਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਵੀ ਉਹ ਹੱਸ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ ਮੌਜ-ਮਸਤੀ ਕਰਨ ਨਾਲੋਂ ਬਹਿਸ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦਿਲਚਸਪੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਹੋਲੀ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਤਿਉਹਾਰ ਹੈ ਜੋ ਸਾਰੇ ਪਿਛੋਕੜਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੁਆਰਾ ਮਨਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਆਪਣੀ ਦੁਸ਼ਮਣੀ ਭੁੱਲ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਗਲੇ ਲਗਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਫਿਰ ਵੀ, ਏਕਤਾ ਅਤੇ ਪਿਆਰ ਦਾ ਇਹ ਤਿਉਹਾਰ ਬਦਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਫਾਲਗੁਨ ਦੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਹੁਣ ਦੂਰ ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਵਾਂਗ ਜਾਪਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ ਹੋਲੀ ਦੇ ਰੰਗ ਫਿੱਕੇ ਪੈ ਗਏ ਹਨ। ਬਜ਼ੁਰਗ ਇਸ ਗੱਲ ‘ਤੇ ਅਫ਼ਸੋਸ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਹੁਣ ਉਹ ਹਾਸਾ, ਖੁਸ਼ੀ, ਉਤਸ਼ਾਹ ਅਤੇ ਜੀਵੰਤ ਭਾਵਨਾ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਜੋ ਕਦੇ ਇਸ ਤਿਉਹਾਰ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਪਾਣੀ ਦੇ ਛਿੱਟਿਆਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਅਤੇ ਹੋਲੀ ਦੀ ਜੀਵੰਤਤਾ ਕੁਝ ਘੰਟਿਆਂ ਦੇ ਜਸ਼ਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। “ਆਓ ਰਾਧੇ ਖੇਡੇਂ ਫਾਗ, ਹੋਲੀ ਆਈ” ਦੀਆਂ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਤਿਉਹਾਰ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੀ ਮਸਤੀ ਅਤੇ ਮਸਤੀ ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਫਿੱਕੀ ਪੈ ਰਹੀ ਹੈ। ਫੱਗਣ ਆਉਂਦੇ ਹੀ ਹੋਲੀ ਦਾ ਉਤਸ਼ਾਹ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਫੈਲਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਫਾਗ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਮੰਦਰਾਂ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜਣ ਲੱਗੀ ਅਤੇ ਹਰ ਪਾਸੇ ਹੋਲੀ ਦੇ ਲੋਕ ਗੀਤ ਸੁਣਾਈ ਦੇਣ ਲੱਗੇ। ਜਿਵੇਂ-ਜਿਵੇਂ ਸ਼ਾਮ ਨੇੜੇ ਆਈ, ਧਾਪ-ਚਾਂਗ ਦੇ ਨਾਲ ਰਵਾਇਤੀ ਨਾਚਾਂ ਨੇ ਹੋਲੀ ਦੇ ਰੰਗ ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਫੈਲਾ ਦਿੱਤੇ। ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ‘ਤੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਛਿੱਟੇ ਮਾਰੇ ਅਤੇ ਕੋਈ ਕੁੜੱਤਣ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸਿਰਫ਼ ਖੁਸ਼ੀ ਸੀ। ਹੋਲੀ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਬਸੰਤ ਪੰਚਮੀ ਤੋਂ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਸਨ ਅਤੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਅਤੇ ਮੰਦਰ ਚਾਂਗ ਦੀਆਂ ਤਾਲਾਂ ਨਾਲ ਜੀਵੰਤ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਸਨ। ਰਾਤ ਨੂੰ, ਚਾਂਗ ਦੀਆਂ ਬੀਟਾਂ ‘ਤੇ ਨਾਚ ਨੇ ਸਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਆਕਰਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ। ਦੂਰ-ਦੂਰ ਤੋਂ ਫਾਲਗੁਣ ਦੇ ਗੀਤ ਅਤੇ ਰਸੀਆ ਗਾਉਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਨਾਚ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਛਾਂ ਹੇਠ ਹੋਲੀ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣਦੇ ਸਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜਿਵੇਂ-ਜਿਵੇਂ ਸਮਾਂ ਬਦਲਿਆ ਹੈ, ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨਿੱਘ ਫਿੱਕਾ ਪੈ ਗਿਆ ਹੈ। ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਹੋਲੀ ਦੀਆਂ ਸ਼ੁਭਕਾਮਨਾਵਾਂ ਅਕਸਰ ਮੋਬਾਈਲ ਜਾਂ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਰਾਹੀਂ ਭੇਜੇ ਗਏ “ਹੈਪੀ ਹੋਲੀ” ਨਾਲ ਸ਼ੁਰੂ ਅਤੇ ਖਤਮ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਹੁਣ ਪਹਿਲਾਂ ਵਰਗਾ ਉਤਸ਼ਾਹ ਅਤੇ ਜਸ਼ਨ ਦਾ ਮਾਹੌਲ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਪਹਿਲਾਂ, ਬੱਚੇ ਹਰ ਇਲਾਕੇ ਵਿੱਚ ਹੋਲੀ ਲਈ ਸਮੂਹ ਬਣਾਉਂਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਹੋਲੀ ਦਾਨ ਇਕੱਠਾ ਕਰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ‘ਤੇ ਵੀ ਰੰਗ ਸੁੱਟਦੇ ਸਨ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੂੰ ਛੇੜਿਆ ਜਾਂ ਝਿੜਕਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਵੀ ਉਹ ਹੱਸ ਪੈਂਦਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਲੋਕ ਮੌਜ-ਮਸਤੀ ਕਰਨ ਨਾਲੋਂ ਬਹਿਸ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦਿਲਚਸਪੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਪਹਿਲੇ ਸਮਿਆਂ ਵਿੱਚ, ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੀਆਂ ਨੂੰਹਾਂ ਅਤੇ ਧੀਆਂ ਨਾਲ ਪਰਿਵਾਰ ਵਾਂਗ ਵਿਵਹਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਘਰ ਸੁਆਦੀ ਪਕਵਾਨਾਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੁੰਦੇ ਅਤੇ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਦਾ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਸਵਾਗਤ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ। ਅੱਜ, ਜਸ਼ਨ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਹਨ ਅਤੇ ਭਾਈਚਾਰੇ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਘੱਟਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਫ਼ੋਨ ‘ਤੇ ਇੱਕ ਸਾਦੇ “ਹੋਲੀ ਮੁਬਾਰਕ” ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਦਿਲੋਂ ਕੀਤੇ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੀ ਥਾਂ ਲੈ ਲਈ ਹੈ, ਜਿਸ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤੇ ਘੱਟ ਮਿੱਠੇ ਲੱਗਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਬਦਲਾਅ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਪਰਿਵਾਰ ਆਪਣੀਆਂ ਨੂੰਹਾਂ ਨੂੰ ਦੋਸਤਾਂ ਜਾਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦੇਣ ਤੋਂ ਝਿਜਕਦੇ ਹਨ। ਪਹਿਲਾਂ ਕੁੜੀਆਂ ਹੋਲੀ ਦੌਰਾਨ ਖੁੱਲ੍ਹੀ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਦੀਆਂ, ਮੌਜ-ਮਸਤੀ ਕਰਦੀਆਂ ਅਤੇ ਹੱਸਦੀਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਹੁਣ ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਕੁੜੀ ਕਿਸੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਦੇ ਘਰ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਉਸਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਚਿੰਤਾ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਹੋਲੀ ਦਾ ਤਿਉਹਾਰ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਮੌਸਮ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਜਿਸਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਲੀ ਦੇ ਪੌਦੇ ਲਗਾਉਣ ਨਾਲ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਛੋਟੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ ਗੋਬਰ ਤੋਂ ਵਾਲੂਡੀਆ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਸਨ, ਗਹਿਣਿਆਂ, ਨਾਰੀਅਲ, ਪਾਟਿਲ ਅਤੇ ਅੰਗੂਠੀਆਂ ਨਾਲ ਸੁੰਦਰ ਹਾਰ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਅਫ਼ਸੋਸ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ ਹੁਣ ਖਤਮ ਹੋ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਪਹਿਲਾਂ ਘਰ ਵਿੱਚ ਤੇਸੂ ਅਤੇ ਪਲਾਸ਼ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ ਪੀਸ ਕੇ ਰੰਗ ਬਣਾਏ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਔਰਤਾਂ ਹੋਲੀ ਦੇ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਹੋਲੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ, ਹਰ ਕੋਈ ਚਾਂਗ ਦੀਆਂ ਤਾਲਾਂ ‘ਤੇ ਨੱਚ ਕੇ ਜਸ਼ਨ ਮਨਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਫਾਗ ਦੀਆਂ ਧੁਨਾਂ ਬਸੰਤ ਪੰਚਮੀ ਤੋਂ ਹੀ ਗੂੰਜਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀਆਂ ਸਨ, ਪਰ ਹੁਣ ਹੋਲੀ ਦੇ ਗਾਣੇ ਕੁਝ ਥਾਵਾਂ ‘ਤੇ ਹੀ ਸੁਣਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਰਵਾਇਤੀ ਤੌਰ ‘ਤੇ, ਵੱਖ-ਵੱਖ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਦੇ ਲੋਕ ਢੋਲਕ ਅਤੇ ਚਾਂਗ ਦੀਆਂ ਤਾਲਾਂ ਨਾਲ ਹੋਲੀ ਖੇਡਣ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਜੋਸ਼ੀਲੀ ਆਤਮਾ ਹੁਣ ਕਿੱਥੇ ਗਈ? ਅੱਜ, ਹੋਲੀ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਪਰੰਪਰਾ ਜਾਪਦੀ ਹੈ। ਹਾਲ ਹੀ ਦੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ, ਸਮਾਜਿਕ ਗੁੱਸਾ ਅਤੇ ਵੰਡ ਇੰਨੀ ਵੱਧ ਗਈ ਹੈ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਇਸ ਤਿਉਹਾਰ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਘਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਰਹਿਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਭਾਵੇਂ ਲੋਕ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਹੋਲੀ ਦੇ ਤਿਉਹਾਰ ਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹ ਨਾਲ ਮਨਾਉਂਦੇ ਆ ਰਹੇ ਹਨ, ਪਰ ਇਸ ਤਿਉਹਾਰ ਦਾ ਅਸਲ ਉਦੇਸ਼ ਭਾਈਚਾਰਾ ਵਧਾਉਣਾ ਅਤੇ ਨਕਾਰਾਤਮਕਤਾ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਜੋ ਹੁਣ ਕਿਤੇ ਗੁਆਚ ਗਈ ਹੈ। ਸਮਾਜ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਚੁਣੌਤੀਆਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਅਸਮਾਨਤਾ ਪਿਆਰ, ਭਾਈਚਾਰੇ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖਤਾ ਦੀਆਂ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਇੱਕ ਸਮਾਂ ਸੀ ਜਦੋਂ ਹੋਲੀ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਮੌਕਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜਦੋਂ ਪਰਿਵਾਰ ਹੋਲਿਕਾ ਦਹਨ ਦੇਖਣ ਲਈ ਇਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਉਸੇ ਦਿਨ ਉਹ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ‘ਤੇ ਰੰਗ ਲਗਾਉਂਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਅਬੀਰ ਸੁੱਟਦੇ ਸਨ। ਸਮੂਹ ਹੋਲੀ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਸਾਂਝੀ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਘਰ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਭਾਂਗ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬੇ ਫੱਗੂਆ ਗੀਤ ਗਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਹੁਣ, ਹਕੀਕਤ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਲੋਕ ਹੋਲੀ ‘ਤੇ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਰਹਿਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਹਰ ਮਹੀਨਾ ਅਤੇ ਹਰ ਮੌਸਮ ਇੱਕ ਨਵਾਂ ਤਿਉਹਾਰ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਯਾਦ ਦਿਵਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਹ ਲਿਆ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਜਸ਼ਨ ਸਾਨੂੰ ਉਤਸ਼ਾਹਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਸਾਡੇ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਉਮੀਦ ਨਾਲ ਭਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਇਕੱਲਤਾ ਦੀਆਂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਭਾਵੇਂ ਥੋੜ੍ਹੇ ਸਮੇਂ ਲਈ ਹੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਤਿਉਹਾਰ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। -ਪ੍ਰਿਯੰਕਾ ਸੌਰਭ ਰਾਜਨੀਤੀ ਸ਼ਾਸਤਰ ਵਿੱਚ ਖੋਜ ਵਿਦਵਾਨ, ਕਵੀ, ਸੁਤੰਤਰ ਪੱਤਰਕਾਰ ਅਤੇ ਕਾਲਮਨਵੀਸ, ਉੱਬਾ ਭਵਨ,
