ਪੰਜੀਰੀ ਮੂੰਹ ਜੋੜ ਜੋੜ ਕਰਦੇ ਨੇ ਗੱਲਾਂ ਨਾ ਜਮਾਂ ਡੱਕਾ ਕੰਮ ਦਾ ਉਹ ਤੋੜਦੇ ਬਹਿਣ ਮੋੜਾ ਉੱਤੇ ਬੰਦੇ ਸਿਰੇ ਦੇ ਨੇ ਵੇਹਲੇ ਜੋ ਪਿੱਪਲ ਲਾਖ ਸਫੈਦ ਮੂਸਲੀ ਸਿਲਾਜੀਤ ਖਾਧਿਆਂ

ਬਘਿਆੜ (1) ਸ਼ੇਰ ਜੰਗਲ ਦਾ ਰਾਜਾ ਹੈ ਬਘਿਆੜ ਕਾਨੂੰਨ ਮੰਤਰੀ ਬਲਵਾਨ ਤੇ ਨਿਰਬਲ ਦਰਮਿਆਨ ਹੈ ਦੰਗਲ। ਜਗ੍ਹਾ ਜਗ੍ਹਾ ਡਿੱਗੇ ਪਏ ਨੇ ਲਹੂ ਦੇ ਤੁਪਕੇ ਤੇ ਹੱਡੀਆਂ ਜੰਗਲ ‘ਚ ਹੈ ਮੰਗਲ।

ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਧਰਤੀ ਤੇ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦਾ ਦਰਿਆ ਹੈ ਵਗ ਰਿਹਾ, ਸਰਵਣ ਵਰਗੇ ਪੁੱਤਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਲਪੇਟੇ ਵਿੱਚ ਹੈ ਲੈ ਰਿਹਾ। ਬੁਢਾਪੇ ਵਿੱਚ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਪੁੱਤਾਂ ਨੇ ਸੰਭਾਲਣਾ ਸੀ ਮਾਂ – ਬਾਪ

ਜੇ ਧਰਤੀ ਹੇਠੋਂ ਯਾਰੋ, ਮੁੱਕ ਗਿਆ ਪਾਣੀ, ਬਚਣਾ ਨਾ ਫਿਰ ਇੱਥੇ ਕੋਈ ਜੀਵਤ ਪ੍ਰਾਣੀ। ਪਾਣੀ ਬਿਨਾਂ ਦਿਸਣੇ ਨਾ ਹਰੇ,ਭਰੇ ਰੁੱਖ, ਜਿਹੜੇ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਯਾਰੋ,ਸੌ ਸੁੱਖ। ਬੀਜੋ ਕਿਰਸਾਨੋ ਘੱਟ

ਕੁਰਸੀ ਹੋਵੇ ਜਿਸ ਦੇ ਥੱਲੇ, ਉਸ ਦੀ ਹੋ ਜਾਏ ਬੱਲੇ, ਬੱਲੇ। ਕੁਰਸੀ ਪਛਾਨਣ ਨਾ ਦੇਵੇ ਭੈਣ,ਭਰਾ, ਕੁਰਸੀ ਹੋਵੇ ਭੁੱਲ ਜਾਏ ਖ਼ੁਦਾ। ਕੁਰਸੀ ਲਈ ਧਨ ਦੇਣਾ ਪੈਂਦਾ, ਗਧੇ ਨੂੰ ਪਿਉ ਕਹਿਣਾ

ਸੱਚ ਕਈਆਂ ਨੂੰ ਮਾੜਾ ਲਗਦਾ। ਨਿੰਮ ਦਾ ਕੌੜਾ ਕਾੜ੍ਹਾ ਲਗਦਾ। ਸੱਚ ਬੋਲਣ ਤੋਂ ਬਹੁਤੇ ਡਰਦੇ ਚਾਹੇ ਨਾ ਹੈ ਭਾੜਾ ਲਗਦਾ। ਸੱਚ ਨੂੰ ਝੂਠੇ ਘੇਰੀ ਫਿਰਦੇ ਮੈਨੂੰ ਤਾੜਮ ਤਾੜਾ ਲਗਦਾ। ਸ਼ੀਤਲ

ਗੁਰਮੀਤ ਸਿੰਘ ਪਲਾਹੀ ਜਾਣਿਆਂ ਪਛਾਣਿਆਂ ਕਾਲਮ ਨਵੀਸ, ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਅਤੇ ਕਵੀ ਹੈ। ਮੁਢਲੇ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਉਹ ਸੂਖ਼ਮ ਦਿਲ ਵਾਲਾ ਕਵੀ ਹੈ ਪ੍ਰੰਤੂ ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਪ੍ਰਬੁੱਧ ਕਾਲਮ ਨਵੀਸ ਦੇ ਤੌਰ ਤੇ ਜਾਣਿਆਂ

  ਪੱਖਾ ਛੱਤ ਵਾਲਾ ਖਰਾਬ ਹੋਇਆ ਏ, ਗਰਮੀ ਦੇ ਮੌਸਮ ਵਿੱਚ ਕਾਮੇ ਦਾ ਬੁਰਾ ਹਾਲ ਹੋਇਆ ਏ। ਬੰਦਾ ਵੱਢੀ ਜਾਵੇ ਰੁੱਖਾਂ ਨੂੰ, ਉਹ ਆਪੇ ਸੱਦਾ ਦਈ ਜਾਵੇ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ‘ਚ

ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀ ਵਿੱਚ ਅਨੇਕਾਂ ਨਵੇਂ ਤਜ਼ਰਬੇ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ। ਖਾਸ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਨਵੇਂ ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਵਿਰਾਸਤ ਵਿੱਚ ਵਡਮੁਲਾ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਸ ਤੋਂ ਸਾਫ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ

ਰਾਹਵਾਂ ਉਏ ਰਾਹਵਾਂ          ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਧੀਆਂ ਪੁੱਤ ਪਰਦੇਸੀ ਹੋ ਗਏ          ਚੇਤੇ ਕਰ ਕਰ ਹੰਝੂ ਕੇਰਦੀਆਂ ਮਾਵਾਂ ਗੋਟੇ ਉਏ ਗੋਟੇ