ਕਾਲਜ ਦੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਾਡੀ ਫੋਟੋਗ੍ਰਾਫੀ ਦੀ ਲੈਬ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ।ਜਿੱਥੇ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਇਜਾਜਤ ਮਿਲ ਗਈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀਆਂ ਫੋਟੋਆਂ ਆਪ ਬਣਾ ਸਕਦੇ ਸੀ । ਉੱਥੇ ਅਸੀਂ ਫੋਟੋਆਂ ਬਣਾਉਣੀਆਂ

ਮੁਲਕ ਪੱਧਰੀ ਚੋਣ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਵਾਂਗ ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ ਵੀ ਪਾਰਟੀਆਂ ਨੂੰ ਮੁੱਦਿਆਂ ਪੱਖੋਂ ਸਿਰੇ ਦੀ ਕੰਗਾਲੀ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਪਾਰਟੀ ਵੱਲੋਂ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਕਿਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਰਾਹਤ ਦੇਣ ਲਈ

ਮੈਂ ਭਾਵੇਂ ਅਖ਼ਬਾਰ ਦਾ ਪੱਕਾ ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਨਹੀਂ ਸਾਂ, ਫਿਰ ਵੀ ਬਿਨਾਂ ਨਾਗਾ ਦਫ਼ਤਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦਾ ਸਾਂ। ਪੱਕੇ ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਮਗਰੋਂ ਆਉਂਦੇ ਤੇ ਮੈਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅੱਪੜ ਜਾਂਦਾ। ਦੇਰ ਰਾਤ ਤੱਕ ਉੱਥੇ ਹੀ

ਪੰਜਾਹਵਿਆਂ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਮਾਲਵੇ ਦੇ ਆਮ ਜਿਹੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਜਨਮ ਹੋਇਆ। ਬਾਪੂ ਦੇ ਜਲਦੀ ਤੁਰ ਜਾਣ ਕਰ ਕੇ ਸਾਡੇ ਪਾਲਣ-ਪੋਸ਼ਣ ਦਾ ਜ਼ਿੰਮਾ ਬੇਬੇ ਨੇ ਚੁੱਕ ਲਿਆ। ਬਚਪਨ ਗਰੀਬੀ, ਬਰਸਾਤਾਂ

ਉਰਦੂ ਸ਼ੇਅਰ ਹੈ, ਤਰਤੀਬ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਭਾਵ ਅਰਥ ਨੇ: ਤੂੰ ਹੁਣ ਮਿਲ ਵੀ ਜਾਵੇਂ, ਤਾਂ ਤੂੰ ਮਿਲ ਨਹੀਂ ਸਕਣਾ। ਇਸ ਦਾ ਅਰਥ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਕਿਸੇ

ਕਿਸੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਵਿਚ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚ ਕਣਕ ਦੇ ਖਾਲੀ ਹੋਏ ਵੱਢਾਂ ਵਿਚ ਵਾਵਰੋਲੇ ਹਵਾਂਕਦੇ ਫਿਰਦੇ ਸਨ। ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਸਵਾਹ ਦੇ ਪੈੜ-ਚਿੰਨ੍ਹ ਦਿਸਦੇ ਹਨ। ਤਿਰਕਾਲਾਂ ਵੇਲੇ ਖੇਤ ਵਿਚ ਖਲੋ ਕੇ ਦੂਰ ਦੇਖੋ

ਬਹਿੰਦਾ ਉਠਦਾ ਮਨੁੱਖ ਸੋਚਾਂ ਦੀ ਦਹਿਲੀਜ਼ ’ਤੇ ਦਸਤਕ ਦਿੰਦਾ। ਅੱਗੇ ਵਧਣ ਦੀ ਵਿਉਂਤ ਬੁਣਦਾ। ਰਸਤਾ ਰੋਕਦੀਆਂ ਔਕੜਾਂ ਨੂੰ ਸਰ ਕਰਨ ਦਾ ਹੌਸਲਾ ਜੁਟਾਉਂਦਾ। ਘਰ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਬੁਲੰਦੀ ’ਤੇ ਲਿਜਾਣਾ ਲੋਚਦਾ।

ਮੇਰੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਇਸ ਦੇ ਸੈਕਟਰਾਂ, ਸੜਕਾਂ, ਚੌਕਾਂ ਬਾਰੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਹੈ, ਫਿਰ ਵੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਅਜਿਹੀ ਘਟਨਾ ਵਾਪਰੀ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਵਿੱਚ ਵੀ ਬਿਗਾਨੇਪਣ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ

ਸੁਰਜੀਤ ਪਾਤਰ ਸਾਡੇ ਸਮਿਆਂ ਵਿੱਚ ਸਾਹਿਤ ਜਗਤ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ, ਸਤਿਕਾਰਤ ਤੇ ਮਕਬੂਲ ਨਾਮ ਸੀ। ਉਹ ਸਹੀ ਮਾਇਨਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲੋਕ ਕਵੀ ਸੀ ਜਿਸ ਦੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ ਸਤਰਾਂ ਹਰ ਸਟੇਜ, ਸੈਮੀਨਾਰ,

ਮੇਰਾ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ। ਮਿਹਨਤ ਦੇ ਰਾਹ ਰਸਤੇ ਤੁਰਦਿਆਂ ਸਫ਼ਰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਿਆ। ਉੱਤਮ ਗਰੇਡ ਲੈ ਰਾਜਧਾਨੀ ਵਿਚਲੇ ਉੱਚ ਵਿੱਦਿਅਕ ਅਦਾਰੇ ਦੇ ਦਰਾਂ ’ਤੇ ਦਸਤਕ ਦਿੱਤੀ। ਪਹਿਲੀ