ਸਾਡੀ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਪੰਜਾਬੀ, ਹੈ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਰਾਣੀ। ਇਦ੍ਹੇ ‘ਚ ਰਚੀ ਹੈ ਗੁਰੂਆਂ ਤੇ ਭਗਤਾਂ ਨੇ ਬਾਣੀ। ਇਸ ਨੂੰ ਬੋਲਣ ਵੇਲੇ ਨਾ ਕੋਈ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਪੇਸ਼ ਆਵੇ। ਇਸ ਨੂੰ ਬੋਲ ਕੇ

  ਜਿਸ ਨੂੰ ਚੱਜ ਨਾਲ ਤੱਕ ਲੈਣ ਇੱਕ ਵਾਰ ਅੱਖਾਂ, ਉਸ ਨੂੰ ਬਣਾ ਲੈਂਦੀਆਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਯਾਰ ਅੱਖਾਂ। ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਿੰਦੀਆਂ ਨੇ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਫੁੱਲ ਸੋਹਣੇ, ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਿੰਦੀਆਂ ਨੇ

ਨਮਸਕਾਰ ਲੱਖ,ਲੱਖ ਵਾਰ ਤੈਨੂੰ, ਐ ਗੁਰੂ ਰਵਿਦਾਸ ਪਿਆਰੇ। ਅੱਜ ਵੀ ਤੇਰਾ ਜੀਵਨ ਸਾਨੂੰ ਚਾਨਣ ਦੇਵੇ, ਜਿਉਂ ਅਰਸ਼ ਦੇ ਚੰਨ,ਤਾਰੇ। ਜਦੋਂ ਕਾਂਸ਼ੀ ‘ਚ ਮਾਤਾ ਕਲਸਾਂ ਦੇ ਘਰ ਤੂੰ ਅਵਤਾਰ ਧਾਰਿਆ, ਖੁਸ਼ੀ

ਆਪਣਿਆਂ ਨੂੰ ਨਫਰਤ ਕਰਦੇ ਅਕਲ ਵਿਹੂਣੇ ਲੋਕ, ਪਰ ਗੈਰਾਂ ਦਾ ਪਾਣੀ ਭਰਦੇ ਅਕਲ ਵਿਹੂਣੇ ਲੋਕ । ਆਪਣੇ ਪੂਜਣ ਯੋਗ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਨੂੰ ਘਰ ਛੱਡ ਕੇ, ਬਾਬਿਆਂ ਨੂੰ ਸਜਦੇ ਕਰਦੇ ਅਕਲ ਵਿਹੂਣੇ

ਆਲੀਸ਼ਾਨ ਕੋਠੀਆਂ ‘ਚ ਰਹਿਣ ਵਾਲਿਓ ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਜਾਣੋ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਕੀਮਤ? ਇਸ ਦੀ ਕੀਮਤ ਤਾਂ ਉਹ ਕਿਰਤੀ ਤੇ ਕਿਸਾਨ ਜਾਣਦੇ ਨੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚੋਂ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ ਅੰਨ ਨੂੰ ਖਾ

ਸਰਦ ਰੁੱਤ ਹੈ ਚੱਲੀ, ਬਸੰਤ ਰੁੱਤ ਹੈ ਆਈ। ਰੁੱਖਾਂ ਤੇ ਪੌਦਿਆਂ ਤੇ ਨਵਾਂ ਜੋਬਨ ਹੈ ਲਿਆਈ। ਮਨੁੱਖੀ ਸਰੀਰ ‘ਚ ਖੂਨ ਦਾ ਵਹਾਅ ਹੈ ਤੇਜ ਹੋਇਆ, ਏਸੇ ਲਈ ਮਨੁੱਖਾਂ ‘ਚ ਨਵੀਂ

ਕਰਦੇ ਨੇ ਜੋ ਪਿਆਰ ਵਿਚ ਹੁਸ਼ਿਆਰੀਆਂ, ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਖੁੱਸ ਜਾਣ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ। ਕੱਢਣਾ ਪੈਣਾ ਘਰਾਂ ਚੋਂ ਨਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ, ਰੱਖਣੀਆਂ ਕਾਇਮ ਜੇ ਕਰ ਸਰਦਾਰੀਆਂ। ਪੈਸਾ, ਪੈਸਾ ਤੂੰ ਕਰੀ ਜਾਏਂ ਸਦਾ, ਏਦਾਂ

ਬਹਿਰ : ਮੁਜ਼ਾਰਿਆ ਮੁਸੱਮਨ ਅਖ਼ਰਬ (1)     ਜੀਵਨ ਔਕੜਾਂ ਨੂੰ ਜਿਹੜਾ ਸਹਾਰ ਜਾਵੇ ਆਪਣੀ ਉਹ ਜ਼ਿਦਗੀ ਨੂੰ ਯਾਰੋ ਨਿਖਾਰ ਜਾਵੇ ! (2)      ਜੀਹਨਾਂ ਨੇ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ , ਜੀਹਨਾਂ ਨੇ ਪਾਲਿਆ ਏ

ਧੀਆਂ ਲਈ ਕਿਉਂ ਰੱਖੀਆਂ ਨੇ ਸੋਚਾਂ ਸੌੜੀਆਂ? ਪੁੱਤਾਂ ਵਾਂਗ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਵੀ ਵੰਡੋ ਲੋਹੜੀਆਂ। ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਨੇ ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਧੀਆਂ ਕਰਦੀਆਂ। ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਖੁਸ਼ੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰਦੀਆਂ। ‘ਜੱਗ ਦੀ ਜਣਨੀ’ਗੁਰੂ

ਜਿਹੜੀ ਤੀਵੀਂ ਆਪਣੇ ਪਤੀ ਤੇ ਬਹੁਤਾ ਕਰਦੀ ਸ਼ੱਕ, ਉਸ ਦੀ ਉਸ ਦੇ ਨਾ’ ਨਿਭ ਨ੍ਹੀ ਸਕਦੀ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੱਕ। ਕਹਿੰਦੇ ਰੋਏ ਬਿਨ ਮਾਂ ਵੀ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਦੇਵੇ ਨਾ ਦੁੱਧ, ਤਾਂ