ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਮੋਹਨ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਹਾਂ ਇਸ ਘਰ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਮੇਂਬਰ | ਮੈਨੂੰ ਮੇਰਾ ਪੋਤਾ ਅਤੇ ਪੋਤੀ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਦਾਦੂ ਆਖਦੇ ਹਨ | ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ ਦੀ ਮੈਨਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਸੁਣ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ ਪ੍ਰੰਤੂ ਇਹ ਮਨ ਦੀ ਮੈਨਾ ਵੀ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੈ ਚੁੱਪ ਇਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦੀ | ਹਰ ਵੇਲੇ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਉਚਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ |
ਰਾਣੀ ਬੇਟਾ, ਸ਼ਾਲੂ ਨੂੰ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਉਠਾ ਦਿਆ ਕਰ ਤਾਂ ਜੋ ਇਹ ਵੀ ਆਤਮ ਨਿਰਭਰ ਹੋ ਸਕੇ | ਰਾਣੀ ਆਖਦੀ ਹੈ ਮੈਂ ਤਾਂ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਮਾਰ ਮਾਰ ਥੱਕ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ ਇਹ ਕਦੋਂ ਮੇਰੀ ਸੁਣਦੀ ਹੈ | ਰਾਣੀ ਮੇਰੀ ਨੂੰਹ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ਾਲੂ ਮੇਰੀ ਪੋਤੀ ਹੈ ਜੋ ਸੌਣ ਦੀ ਸ਼ੌਕੀਨ ਹੈ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉਠਾਉਣ ਲਈ ਕਾਫੀ ਜਦੋ ਜਹਿਦ ਕਰਨੀ ਪੈਂਦੀ ਹੈ | ਇਹ ਜਦੋ ਜਹਿਦ ਲਗਭਗ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਦਾ ਕਿਸਾ ਹੈ |ਸ਼ਾਲੂ ਨੂੰ ਜਗਾਉਣ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਕਾਰਨ ਮੇਰੀ ਨੂੰਹ ਮੇਰੀ ਨੀਂਦ ਨੂੰ ਉਡਾ ਦਿੰਦੀ ਹੈ | ਇਸ ਕਾਰਨ ਹੀ ਮੈਂ ਥੋੜਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉੱਠ ਪੈਂਦਾ ਹਾਂ |
ਇਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਸਵੇਰ ਦੀ ਸੈਰ ਲਈ ਸਮੁੰਦਰ ਕੰਢੇ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ | ਉਥੇ ਕੋਈ ਤੇਜ਼ ਰਫਤਾਰ ਨਾਲ ਚਲ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕੋਈ ਦੌੜ ਰਿਹਾ ਹੈ | ਸਾਰੇ ਦੇ ਸਾਰੇ ਰਸਤੇ ਨੂੰ ਮੰਜ਼ਿਲ ਬਣਾਉਣ ਖਾਤਿਰ ਅਗੇ ਵੱਧ ਰਹੇ ਹਨ | ਜਵਾਨ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਅੰਦਰ ਜਾਗਿੰਗ ,ਜੰਪਿੰਗ ਅਤੇ ਉੱਛਲਣ ਕੁੱਦਣ ਦੇ ਨਵੇਂ ਨਵੇਂ ਢੰਗ ਲੱਭ ਸੇਹਤਵੰਦ ਹੋ ਜਾਣ ਦੀ ਦੌੜ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਹੈ | ਮੋਟਾਪਾ ਘਟਾਉਣ ਦੇ ਯਤਨ ਕੀਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ | ਇਹ ਕੋਈ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਕਿ ਮੋਟਾਪਾ ਚੜਿਆ ਕਿਓਂ ਹੈ | ਜਿਹੜਾ ਜੰਕ ਭੋਜਨ ਜੀਭ ਦੇ ਸੁਆਦ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜੇ ਉਸ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ ਜਾਵੇ ਤੇ ਸਿਹਤਵੰਦ ਭੋਜਨ ਖਾਧਾ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਮੋਟਾਪੇ ਤੋਂ ਕਿਨਾਰਾ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ | ਮੈਂ ਵੀ ਇਸ ਦੌੜ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹਾਂ ਅਤੇ ਇਸ ਰਸਤੇ ਉਪਰੋਂ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਹਾਂ | ਲੰਘ ਜਾਣ ਦਾ ਅਰਥ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਰਸਤੇ ਤੋਂ ਲੰਘਣਾ ,ਭਾਵੇਂ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਲੰਘੋ,ਮਾਯੂਸੀ ਨਾਲ ਲੰਘੋ,ਜਾਂ ਮਨ ਵਿਚ ਕੋਈ ਰੰਜਸ਼ ਲੈ ਕੇ ਲੰਘੋ | ਇਹ ਗੱਲ ਵਿਚਾਰਨ ਵਾਲੀ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਦੌਰ ਵਿਚੋਂ ਲੰਘੇ ਬਿਨਾ ਕੋਈ ਚਾਰਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੈ | ਪਰ ਮੇਰੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਹ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਰਹੀ ਹੈ ਕਿ ਹਰ ਰਸਤੇ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਹੀ ਲੰਘਾਂ ਤੇ ਉਸ ਰਸਤੇ ਤੇ ਚਲਾਂ ਜਿਹੜਾ ਮੰਜ਼ਿਲ ਵਲ ਸੇਧਿਤ ਹੈ |
ਇਸ ਗੈਰ ਬਰਾਬਰੀ ਦੇ ਜ਼ਮਾਨੇ ਅੰਦਰ ਬਰਾਬਰੀ ਦੀ ਗੱਲ ਮੇਰਾ ਧਿਆਨ ਆਪਣੇ ਵੱਲ ਖਿਚਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸਮੁੰਦਰੀ ਲਹਿਰਾਂ ਅਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਮਨ ਦੀਆਂ ਉਡਾਰੀਆਂ ਵਿਚ ਕੋਈ ਬਹੁਤਾ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਹੈ | ਹਰ ਸਮੁੰਦਰੀ ਲਹਿਰ ਕਿਨਾਰੇ ਨਾਲ ਟੱਕਰ ਖਾ ਕੇ ਮੁੜਦੀ ਉਸ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਦੂਸਰੀ ਲਹਿਰ,ਫੇਰ ਅਗਲੀ ਲਹਿਰ ,ਇਸ ਆਵਾ ਗਮਨ ਦੇ ਚਕ੍ਰ ਵਿਚ,ਸਾਥ ਅਤੇ ਸਹਿਯੋਗ ਦਿਆ ਕਰਦੀ ਹੈ | ਲਹਿਰਾਂ ਦਾ ਇਹ ਸਫ਼ਰ ਨਿਰੰਤਰ ਜਾਰੀ ਹੈ | ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਹੀ ਕੁਝ ਦਿਲ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ ਹੈ ਇਕ ਦਿਲ ਦੇ ਵਿਚ ਉਠਿਆ ਵਿਚਾਰ ਮਨ ਦੀ ਕੰਧ ਨਾਲ ਟਕਰਾ ਕੇ ਮੁੜਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਅਗਲਾ ਵਿਚਾਰ ਸਿਰ ਚੁੱਕੀ ਖੜਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ | ਇਸੇ ਕਾਰਨ ਹੀ ਮਨ ਦੀ ਮੈਨਾ ਵੀ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਬੋਲਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਚੁੱਪ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦੀ |
ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਸੈਰ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਘਰ ਵਿਚ ਪੁਜਾ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਸਾਡੇ ਘਰ ਅੰਦਰ ਵੀ ਤੇਜ਼ ਘਮਾਸਾਨ ਯੁੱਧ ਚਲ ਰਿਹਾ ਹੈ | ਟੀ ਵੀ ਇਤਨੀ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਚਲ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਸੁਣਨ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਨ ਲਈ ਹਰ ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਬੋਲਾਪਣ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ | ਮੇਰਾ ਪੋਤਾ ਪਿੰਕਾ ਕੰਨ ਵਿਚ ਟੂਟੀਆਂ ਲੈ ਕੇ ਮਸਤ ਲੱਕ ਨੂੰ ਹਿਲਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਉਸ ਨੇ ਡਾਂਸਰ ਬਣਨ ਦੀ ਸੋਂਹ ਖਾਧੀ ਹੋਈ ਹੈ | ਅਗੇ ਵਧਦਾ ਹਾਂ ਤਾਂ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਰਾਣੀ ਵੀ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾ ਰਹੀ ਹੈ ਇਹ ਅਜਿਹਾ ਸਾਈਕਲ ਜਿਸ ਨੂੰ ਜਿਤਨਾ ਮਰਜ਼ੀ ਚਲਾ ਲਵੋ ਇਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀਤੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪੁਚਾ ਸਕਦਾ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣਾ ਪਸੀਨਾ ਬਹਾ ਰਹਿ ਹੋ ਰਹੇ ਹੋ ਪਰ ਉਥੇ ਹੀ ਖੜੋਤੇ ਹੋ | ਉਸ ਦੇ ਭਾਰੀਪਨ ਦਾ ਅਸਰ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਸਾਈਕਲ ਦੇ ਪੈਡਲ ਵੀ ਚੂੰ ਚੂੰ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਕੱਢਦੇ ਪਏ ਹਨ | ਇਕ ਸਾਈਕਲ ਉਹ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਚਲਾਇਆ ਕਰਦੇ ਸੀ ਦੂਰੀ ਵੀ ਤਹਿ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤੇ ਪਸੀਨੇ ਨਾਲ ਵੀ ਤਰੋ ਤਰ ਹੋ ਜਾਈਦਾ ਸੀ ਕਸਰਤ ਵੀ ਹੋ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ ਸੀ | ਮੈਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਰਾਣੀ ਆਖਦੀ ਹੈ ਕਿ ਡੈਡੀ ਤੁਸੀਂ ਆ ਗਏ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਲਈ ਚਾਹ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹਾਂ | ਤੁਸੀਂ ਪਲੀਜ਼ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਕੰਮ ਕਰ ਦਿਉ | ਮੈਂ ਝੱਟ ਹੀ ਆਖਿਆ ਹਾਂ ਜੀ ਬੇਟਾ ਦਸੋ | ਮੈਂ ਸੋਫੇ ਤੇ ਬੈਠਣ ਦਾ ਯਤਨ ਕਰਦਿਆਂ ਪੁੱਛਿਆ | ਮੇਰੇ ਮਨ ਦੀ ਮੈਨਾ ਹੋਲੀ ਜਿਹੀ ਬੋਲਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਤਕਦਿਆਂ ਹੀ ਇਸ ਨੂੰ ਕੰਮ ਯਾਦ ਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ,ਪਾਣੀ ਤਾਂ ਪੁੱਛਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ | ਘਰ ਦਾ ਵਾਧੂ ਮੇਂਬਰ ਜੋ ਹਾਂ ,ਕੰਮ ਤਾਂ ਕੋਈ ਕਰਦਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹਾਂ | ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਮੰਜਾ ਹੀ ਤੋੜਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹਾਂ | ਡੈਡੀ ਮੇਰੇ ਸਾਈਕਲ ਦੇ ਪੇਡਲਾਂ ਨੂੰ ਅਤੇ ਚਕਿਆਂ ਨੂੰ ਥੋੜਾ ਤੇਲ ਹੀ ਦੇ ਦਿਓ | ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਤੇਲ ਲੈ ਕੇ ਆਈ | ਦੇਖੋ ਕਿਵੇਂ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਕੱਢ ਰਹੇ ਹਨ | ਮਨ ਦੀ ਮੈਨਾ ਬੋਲ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਕੇ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਵੇਹਲੀ ਟੀ ਵੀ ਵੇਖਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ ਘਰ ਦੇ ਕੰਮਾਂ ਲਈ ਤਾਂ ਨੌਕਰ ਹਨ ਕੰਮ ਕੋਈ ਹੈ ਨਹੀਂ ਮੋਟਾਪਾ ਨਹੀਂ ਆਵੇਗਾ ਤੇ ਹੋਰ ਕੀ ਹੋਵੇਗਾ | ਮੈਨਾ ਦੇ ਬੋਲ ਤਾਂ ਮੈਂ ਹੀ ਸੁਣ ਸਕਦਾ ਹਾਂ | ਪਰ ਇਹ ਮੈਨਾ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਤਸੱਲੀ ਦਿੰਦੀ ਹੈ | ਜੋ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦਾ ਇਹ ਆਖ ਦਿੰਦੀ ਹੈ | ਰਾਣੀ ਸਾਈਕਲ ਲਈ ਤੇਲ ਮੈਨੂੰ ਦੇ ਕੇ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ | ਮੇਰੇ ਲਈ ਚਾਹ ਬਣਾਉਣੀ ਉਹ ਭੁੱਲ ਗਈ ਹੈ ਪ੍ਰੰਤੂ ਤੇਲ ਤਾਂ ਯਾਦ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ | ਮੈਂ ਤੇਲ ਦੇਣ ਵਿਚ ਵਿਅਸਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ | ਤੇਲ ਦੇ ਕੇ ਮੈਂ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਚਾਹ ਦਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ | ਮੈਨਾ ਨੂੰ ਚੁੱਪ ਕਰਵਾ ਕੇ ਮੈਂ ਰਸੋਈ ਵਿਚ ਚਾਹ ਬਣਾਉਣ ਲਗਦਾ ਹਾਂ | ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਆਓਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਡੈਡੀ ਪਲੀਜ਼ ਚਾਹ ਦਾ ਇੱਕ ਕੱਪ ਮੈਂ ਵੀ ਲਵਾਂਗਾ | ਮੈਂ ਪਾਣੀ ਵਧਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ | ਇਹ ਆਵਾਜ਼ ਮੇਰੇ ਬੇਟੇ ਰੋਹਨ ਦੀ ਹੈ ਜੋ ਭਾਰੇ ਭਾਰੇ ਬੰਡਲ ਚੁੱਕ ਕੇ ਕਸਰਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ | ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਆਖਦਾ ਹਾਂ ਤੂੰ ਮੇਰਾ ਬਿਸਤਰਾ ਇਕੱਠਾ ਕਰ ਕੇ ਰਖ ਦੇਵੀੰ ਮੈਂ ਚਾਹ ਲਿਆ ਰਿਹਾ ਹਾਂ | ਡੈਡੀ ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰੋ ਮੈਂ ਪਸੀਨਾ ਸੁਕਾ ਕੇ ਕਰ ਦੇਵਾਂਗਾ | ਮੇਰਾ ਬਿਸਤਰਾ ਰਸੋਈ ਦੇ ਕੋਲ ਬਾਹਰ ਥੱਲੇ ਹੀ ਲੱਗਿਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੇ ਕਰ ਨਾ ਚੁੱਕਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਉਪਰ ਹੀ ਟੋਰਾ ਫੇਰਾ ਹੀ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਬਿਸਤਰਾ ਮਿਧਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਸੋਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ |
ਸਾਡੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ ਪਿੰਕਾ ਡਿਸ੍ਟਰ੍ਬ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਉਹ ਆਖਦਾ ਦਾਦੂ,ਤੁਸੀਂ ਡੱਡੀ ਨਾਲ ਹੋਲੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰਿਆ ਕਰੋ ਮੈਂ ਗੀਤਾਂ ਨੂੰ ਠੀਕ ਤਰਾਂ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸੁਣ ਸਕਦਾ | ਮੇਰੇ ਮਨ ਦੀ ਮੈਨਾ ਆਖਦੀ ਹੈ ਕਿ ਪੋਤਾ ਵੀ ਪਿਓ ਤੇ ਹੀ ਗਿਆ ਹੈ | ਮੇਰੇ ਉਪਰ ਤਾਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰਨ ਤੇ ਵੀ ਪਾਬੰਦੀ ਲੱਗ ਰਹੀ ਹੈ | ਹੁਣ ਚੰਗਾ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਚੁੱਪ ਰਹਾਂ ਤੇ ਖਾਮੋਸ਼ੀ ਦਾ ਮਾਸਕ ਮੂੰਹ ਉਪਰ ਚੜ੍ਹਾਈ ਰੱਖਾਂ |
ਬੇਟਾ ਇਹ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਮੇਜ਼ ਤੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਲੈ ਲੈ | ਇਹ ਆਖ ਕੇ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਕੱਪ ਲੈ ਆਪਣੀ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠਣ ਲਗਦਾ ਹਾਂ | ਉਧਰੋਂ ਰਾਣੀ ਆਪਣਾ ਮੁੜਕਾ ਸੁਕਾ ਕੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਓਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਆਖਦੀ ਹੈ ਕਿ ਡੈੱਡ ਥੋੜੀ ਚਾਹ ਹੇਗੀ ਹੈ ਮੈਂ ਵੀ ਪੀਣੀ ਹੈ |
ਇਹ ਲੈ ਬੇਟਾ ਆਖ ਕੇ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ ਰਾਣੀ ਨੂੰ ਪਕੜਾ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ | ਉਹ ਚਾਹ ਪੀਣ ਲੱਗੀ ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਬਿਸਤਰਾ ਸੰਭਾਲਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ | ਰਾਣੀ ਚਾਹ ਦਾ ਘੁੱਟ ਭਰਦੀ ਹੋਈ ਆਖਦੀ ਹੈ ਪਾਪਾ ਤੁਸੀਂ ਰਹਿਣ ਦੇਵੋ ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਹੀ ਕਰ ਦੇਵਾਂਗੀ | ਮੇਰੀ ਮੈਨਾ ਚੁੱਪ ਨਹੀਂ ਰਹਿੰਦੀ ਕਿ ਜੇ ਤੂੰ ਕਰਨਾ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਹੁਣ ਤਕ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਹੁੰਦਾ ਵੀਹ ਵਾਰ ਇਸ ਬਿਸਤਰੇ ਉਪਰ ਪੈਰ ਰੱਖ ਤੂੰ ਇਥੋਂ ਲੰਘ ਚੁਕੀ ਹੈਂ | ਤੂੰ ਚਾਹ ਮੇਰੇ ਲਈ ਲਿਆ ਰਹੀ ਸੀ ਸਗੋਂ ਮੇਰੀ ਪਿਆਲੀ ਵੀ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਨੂੰ ਲਾ ਲਈ ਹੈ | ਪਰ ਮੈਂ ਉੱਚੀ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਆਖਿਆ| ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਪੂਰੀ ਭੁੱਖ ਲੱਗ ਚੁਕੀ ਹੈ | ਚਾਹ ਪੀ ਕੇ ਉੱਠਦੀ ਹੋਈ ਰਾਣੀ ਆਖਦੀ ਹੈ ਡੈੱਡ ਹੁਣੇ ਨਾਸ਼ਤਾ ਤਿਆਰ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੁਸੀਂ ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰ ਲਵੋ | ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਐਤਵਾਰ ਦਾ ਨਾਸ਼ਤਾ ਤਾਂ ਬਾਹਰੋਂ ਮੰਗਵਾਇਆ ਜਾਣਾ ਹੈ | ਮੇਰੇ ਮਨ ਦੀ ਮੈਨਾ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹ ਤਾਂ ਗਿਆਨ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ ਕਿਓਂ ਜੋ ਐਤਵਾਰ ਤਾਂ ਪਰੌਂਠੇ ਬਣਾਏ ਹੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੇ ਹਨ | ਬਚੇ ਭਾਵ ਪੋਤਾ ਤੇ ਪੋਤੀ ਡੋਸਾ ਤੇ ਇਡਲੀ ਖਾਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ |
ਉਧਰੋਂ ਰੋਹਨ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ਪੁੱਛਦਾ ਹੈ ਕਿ ਡੈੱਡ ਕੁਝ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਦਸੋ ਮੈਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ | ਮੈਂ ਆਖਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਨਹੀਂ ਸਭ ਠੀਕ ਹੈ | ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਸੌਣ ਲਈ ਕੇਵਲ ਬਿਸਤਰਾ ਹੀ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜੋ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਹੈ | ਲਗਾਤਾਰ ਯਤਨ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮਨ ਦੀ ਮੈਨਾ ਕੁਝ ਨਾ ਬੋਲੇ ਤੇ ਮੈਂ ਵੀ ਅਰਾਮ ਕਰ ਸਕਾਂ | ਪਰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਮੰਨਦੀ | ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਬੋਲਦੀ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ | ਮੈਂ ਇਹ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਜਿਹੜੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋਂ ਚਾਹ ਵੀ ਲੈ ਸਕਦੇ ਹਨ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹਨ | ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਘਰ ਮੇਰਾ ਹੈ ਬਿਸਤਰਾ ਵੀ ਮੇਰਾ ਹੈ ਮੈਨੂੰ ਬਚਿਆ ਦੀ ਚਾਹ ਹੈ ਬਚਿਆ ਨੂੰ ਮੇਰੀ ਕਿਤਨੀ ਚਾਹ ਹੈ ਇਹ ਮੇਰੇ ਮਨ ਦੀ ਮੈਨਾ ਨੂੰ ਗਿਆਨ ਹੈ ਜੋ ਬੋਲੇ ਬਿਨਾ ਰਹਿ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦੀ |
ਡਾਕਟਰ ਅਜੀਤ ਸਿੰਘ ਕੋਟਕਪੂਰਾ
