ਹਿੰਦੀ ਕਵੀ: ਹੂਬ ਨਾਥ ਜੀ ਹਾਂ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਵੀ ਪੈਰ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਉਹ ਚੱਲ ਕੇ ਇੱਕ ਜਗ੍ਹਾ ਤੋਂ ਦੂਜੀ ਜਗ੍ਹਾ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਜਾਂਦੇ ਹੀ ਨੇ ਸਗੋਂ ਬਹੁਤਿਆਂ ਨੂੰ ਹੱਕ ਕੇ

 ਰੰਗ ‘ਚ ਪਾਂਦੇ ਭੰਗ, ਭਰਾਵੋ ਆਪਣੇ ਹੀ, ਕਰਨ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੰਗ, ਭਰਾਵੋ ਆਪਣੇ ਹੀ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਮੁਸ਼ਕਲ, ਰੱਖਣ ਐਸੀ ਮੰਗ, ਭਰਾਵੋ ਆਪਣੇ ਹੀ। ਮੁਸ਼ਕਲ ‘ਚ ਫਸੇ ਵੇਖ

ਅੱਧੀ ਰਾਤੀਂ ਅੱਭੜਵਾਹੇ ਉੱਠ ਬਹਿੰਦੀ ਹਾਂ ਮੈਂ ਡੋਰ ਭੋਰ ਹੋਏ ਇੱਧਰ ਉੱਧਰ ਤੱਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ ਮੈਂ ਸਿਰ ਭਾਰੀ ਹੈ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਹਲਚਲ ਹੈ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣ ਲੱਗਦੀ

ਬੁਢਾਪਾ ਸਭ ਤੇ ਆਣਾ ਹੈ ਇਹ ਇੱਕ ਅਟੱਲ ਸਚਾਈ ਹੈ। ਸੋਚ ਕੇ ਆਣ ਵਾਲੇ ਬੁਢਾਪੇ ਬਾਰੇ ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਜ਼ਿੰਦ ਫਿਕਰਾਂ ‘ਚ ਪਾਈ ਹੈ? ਬੁਢਾਪੇ ਦੇ ਆਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕੁੱਝ ਗੱਲਾਂ

ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੰਮ ਕਰੇ ਮਜ਼ਦੂਰ, ਫਿਰ ਵੀ ਭੁੱਖਾ ਮਰੇ ਮਜ਼ਦੂਰ। ਜੇਠ,ਹਾੜ ਵਿੱਚ ਸੜਦਾ ਉਹ, ਪੋਹ,ਮਾਘ ਵਿੱਚ ਠਰੇ ਮਜ਼ਦੂਰ। ਥਾਂ-ਥਾਂ ਹਸਪਤਾਲ ਹੁੰਦਿਆਂ ਵੀ, ਬਿਨਾਂ ਇਲਾਜ ਤੋਂ ਮਰੇ ਮਜ਼ਦੂਰ। ਕਾਣੀ ਵੰਡ ਦੇ

ਲੋਹੇ ਦਾ ਕਿੱਲ ਬੱਲੀਏ, ਬੱਚੇ ਰੱਖੀਏ ਚੰਡ ਕੇ ਸਦਾ ਬਹੁਤੀ ਦਈਏ ਨਾ ਢਿੱਲ ਬੱਲੀਏ। ਕੋਠੇ ਤੇ ਚਿੜੀਆਂ ਨੇ, ਇਹ ਰਹਿਣ ਸਲਾਮਤ ਸਦਾ ਕਾਫੀ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਦਿੱਸੀਆਂ ਨੇ। ਅੰਬਰ ਤੇ ਫਿਰ

ਲੋਹੇ ਦਾ ਕਿੱਲ ਬੱਲੀਏ, ਸੰਜਮ ਨਾਲ ਵਰਤ ਬਿਜਲੀ ਔਖਾ ਹੋ ਜਾਊ ਦੇਣਾ ਬਿੱਲ ਬੱਲੀਏ। ਕੋਠੇ ਤੇ ਚਿੜੀਆਂ ਨੇ, ਇਹ ਰਹਿਣ ਸਲਾਮਤ ਸਦਾ ਕਾਫੀ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ ਦਿਸੀਆਂ ਨੇ। ਅੰਬਰ ਤੇ ਫਿਰ

ਜੋ ਕੱਲਾ ਤੁਰਨੇ ਤੋਂ ਡਰਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਬਿਨ ਆਈ ਮੌਤੇ ਮਰਦਾ ਹੈ। ਸਭ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਇੱਥੇ ਢਿੱਡ ਲਈ, ਕੰਮ ਕੀਤੇ ਬਿਨ ਕਿਸ ਦਾ ਸਰਦਾ ਹੈ। ਕੀਤੇ ਕੰਮ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੇ