ਅੱਧੀ ਰਾਤੀਂ
ਅੱਭੜਵਾਹੇ
ਉੱਠ ਬਹਿੰਦੀ ਹਾਂ ਮੈਂ
ਡੋਰ ਭੋਰ ਹੋਏ
ਇੱਧਰ ਉੱਧਰ
ਤੱਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ ਮੈਂ
ਸਿਰ ਭਾਰੀ ਹੈ
ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ
ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਹਲਚਲ ਹੈ
ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਣ ਲੱਗਦੀ ਹਾਂ
ਲਿਖੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ
ਲੱਗਦਾ ਜਿਵੇਂ ਸ਼ਬਦ ਕਿਤੇ
ਗੁੰਮ ਗਏ ਹੋਣ
ਸੋਚ ਪਥਰਾ ਗਈ ਹੋਵੇ
ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਧੁੰਦਲਾਪਨ
ਆ ਗਿਆ ਹੋਏ
ਸੋਚ ਸ਼ਕਤੀ ਮੱਧਮ
ਪੈ ਗਈ ਹੋਏ
ਲੱਗਦਾ ਜਿਵੇਂ
ਹਾਰ ਗਈ ਅੱਜ
ਮੈਂ ਆਪਣਿਆਂ ਪਾਸੋਂ
ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ
ਪਿਆਰਦੀ ਸੀ
ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਸਾਹੀਂ
ਜੀਊਂਦੀ ਸੀ
ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਹੀ ਅੱਜ
ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਨਹੀਂ ਰਹੇ
ਭਰੋਸਾ ਟੁੱਟਦਾ ਹੈ ਤੇ
ਦਿਲ ਵੀ ਟੁੱਟਦਾ ਹੈ
ਦਿਲ ਟੁੱਟਦਾ ਹੈ ਤੇ
ਦਰਦ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਇਨਸਾਨ ਨਾ ਜਿਊਂਦਿਆਂ
ਵਿੱਚ ਨਾ ਮਰਿਆਂ
ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਹੁਣ ਤੇ ਰੋਜ਼ ਹੀ
ਇਸ ਤਰਾਂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ
ਅੱਧੀ ਰਾਤੀਂ
ਅੱਭੜਵਾਹੇ
ਉੱਠ ਬਹਿੰਦੀ ਹਾਂ ਮੈਂ
ਡੋਰ ਭੋਰ ਹੋਏ
ਇੱਧਰ ਉੱਧਰ
ਤੱਕਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹਾਂ ਮੈਂ ।
“ ਰਮਿੰਦਰ ਰੰਮੀ “
