ਵੇ ਵੀਰਾ ਤੂੰ ਜੁਗ ਜੁਗ ਜੀਵੇ, ਤੇਰਾ ਵਸਦਾ ਰਹੇ ਗਰਾਂ, ਮੈਂ ਬਾਬਲ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਮਾਣੀ, ਸਵਰਗਾਂ ਵਰਗੀ ਛਾਂ, ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਲੋਰੀਆਂ ਚੇਤੇ ਆਵਣ, ਜਦੋਂ ਰੱਬ ਦੇ ਭਜਨ ਸੁਣਾਂ, ਸੌ ਜਨਮ

ਸਕੂਲ ਤੇ ਅਧਿਆਪਕ ਸਕੂਲ ਹੈ ਵਿਦਿਆ ਦਾ ਮੰਦਰ, ਸਾਰਾ ਗਿਆਨ ਹੈ ਇਸ ਦੇ ਅੰਦਰ। ਅਧਿਆਪਕ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੇ, ਚੰਗੀ ਸਿੱਖਿਆ ਨੇ ਸਿਖਾਉਂਦੇ। ਸਾਡੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਕਲਮ ਫੜਾਉਂਦੇ, ਸਾਨੂੰ ਪੜ੍ਹਨਾ ਲਿਖਣਾ

ਮੁਫ਼ਤ-ਖੋਰੀ  ਦੇ  ਰੋਗ  ਅਵੱਲੇ  ਲਾਉਂਦੇ  ਨੇ, ਬਿਨਾਂ  ਝਾਂਸਿਓ  ਕੁਝ  ਨਾ ਪੱਲੇ ਪਾਉਂਦੇ ਨੇ। ਆਟਾ ਦਾਲ  ਸਕੀਮਾਂ ਹੋਰ ਵੀ ਦਿੱਤੀਆਂ ਨੇ, ਵੋਟਾਂ ਖ਼ਾਤਰ  ਡਫਲੀ  ਨਵੀਂ  ਵਜਾਉਂਦੇ  ਨੇ। ਚੜ੍ਹ ਜੋ ਬੀਬੀ ਬੱਸੇ

ਮੈਂ’ਪੰਜਾਬੀ,’ਮਹਿਫਲ ਵਿੱਚ,ਨਗ਼ਮੇ ਨਾਲ ਲੈ ਆਇਆ ਹਾਂ। ਗਿੱਧੇ ਭੰਗੜੇ ਤੀਆਂ ਤ੍ਰਿੰਝਣ,ਖੁਸ਼ਬੂ ਨਾਲ ਲੈ ਆਇਆ ਹਾਂ। ਸੰਤਵਾਣੀ,ਗੁਰ ਸ਼ਬਦ ਅੰਮ੍ਰਿਤ,ਸਿਰ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ, ਗੁਰ ਪੀਰਾਂ ਦੇ ਦਰ ਘਰ ਤੋਂ ਅਸੀਸਾਂ ਨਾਲ ਲੈ

ਕਹਿਣੀ ਤੇ ਕਰਨੀ ਦਾ, ਫ਼ਰਕ ਮਿਟਾਓ! ਕਹਿਣ ਨਾਲ਼ ਕਦੇ, ਇਨਕਲਾਬ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਤਿਆਗਣਾ ਪੈਂਦਾ,  ਭੈਅ,ਅਰਾਮ ਤੇ ਆਲਸ। ਬੈਠੇ-ਬਿਠਾਏ ਕਦੇ, ਕ੍ਰਾਂਤੀਆਂ ਦਾ ਸੈਲਾਬ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ। ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਮੋਢਾ ਦੇ ਦੇਵੇ ਦੁਨੀਆ,

ਗੱਲ ਗੱਲ ਤੇ ਡਰਨਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ,  ਹਰ ਵਾਰੀ ਜਰਨਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।    ਜੇ ਮਰਿਆ ਨਹੀਂ ਤੇ ਜੀਅ ਝੱਲਿਆ,  ਮਰ-ਮਰ ਕੇ ਮਰਨਾ ਠੀਕ ਨਹੀਂ।   ਤੀਰਾਂ ਨੇ ਸ਼ੋਰ ਮਚਾਇਆ ਏ,  ਜ਼ਖ਼ਮਾਂ

ਨਿੱਤ ਸੂਰਜਾਂ ਨੇ ਚੜ੍ਹਨਾ, ਨਿਤ ਸੂਰਜਾਂ ਨੇ ਲਹਿਣਾ। ਪਰਬਤ ਤੋਂ ਸਾਗਰਾਂ ਵੱਲ, ਨਦੀਆਂ ਨੇ ਰੋਜ਼ ਵਹਿਣਾ। ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਮਗਰ ਘੁੰਮਣਾ, ਰੁੱਤਾਂ ਤੇ ਮੌਸਮਾਂ ਨੇ। ਇਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਜੁਗੋ ਜੁਗ ਏਦਾਂ ਹੀ