ਹਸਦੀ ਹਸਦੀ ਰੁਕ ਜਾਂਦੀ ਏ ਧੀ ਜੋ ਹੋਈ, ਦੇਸ ਪਰਾਏ ਲੁਕ ਜਾਂਦੀ ਏ ਧੀ ਜੋ ਹੋਈ। ਬਾਬਲ ਦੀ ਪੱਗ ਵੀਰ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਖ਼ਾਤਰ ਚੰਦਰੀ, ਟੁੱਟੇ ਨਾ ਤੇ ਝੁਕ ਜਾਂਦੀ ਏ

ਕੱਲ ਸਨ ਵੱਸਦੇ ਵਾਂਗ ਭਰਾਵਾਂ, ਅੱਜ ਕਿਉਂ ਡੌਲ਼ਿਉਂ ਟੁੱਟੀਆਂ ਬਾਹਾਂ, ਦਿਲਾਂ ‘ਚ ਮਜ਼੍ਹਬੀ ਜ਼ਹਿਰ ਵਸਾਇਆ ਕੁਦਰਤ ਉੱਤੇ ਕਾਹਦਾ ਰੋਸ। ਹੋਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਜਦ ਹੋਸ਼ ਸੀ ਆਏ ਤਦ ਹੋਸ਼ ਗੁਆ ਚੁੱਕੇ ਸਨ

ਆ ਪੜ੍ਹੀਏ ਕਲਮਾ ਪਾਕ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਤੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਰਹੇਂ ਮੈਂ ਸੁਣਦੀ ਰਹਾਂ ਬਣ ਮੋਮ ਤੇਰੇ ਮੋਹ ਦੇ ਨਿੱਘ ਅੰਦਰ ਹੋ ਤੁਬਕਾ ਤੁਬਕਾ ਪਿਘਲਦੀ ਰਹਾਂ! ਅਹਿਸਾਸ ਦਾ ਇੱਕ ਦਰਿਆ ਐਂ ਤੂੰ

  ਮਿੱਟੀ ਚੋਂ ਉੱਗ ਮਿੱਟੀ ਇੱਕ ਦਿਨ , ਮਿੱਟੀ ਹੀ ਹੋ ਜਾਣਾ, ਰੂਹ ਨੇ ਛੱਡ ਸਰੀਰ ਤੇਰੇ ਨੂੰ , ਬਦਲ ਲੈਣਾ ਹੈ ਬਾਣਾ, ਦੋ ਪਲ ਤੈਂਨੂ ਬੈਠ ਕੇ ਰੋਣਾ, ਸਕੇ

ਇਹ ਕੈਸਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਹੈ ਪਾਣੀ ਦਾ ਪਿਆਸ ਤੇ ਪਿਆਸ ਦਾ ਆਸ ਨਾਲ ਨਿਰੰਤਰ ਇਹ ਨਾਲ ਨਾਲ ਚੱਲਦੇ ਹਨ ਨਾ ਪਿਆਸ ਬੁੱਝਦੀ ਐ ਨਾ ਆਸ ਮੁੱਕਦੀ ਐ ਪਾਣੀ ਲੱਭ ਵੀ ਜਾਏ

ਯੁੱਧ ਦਾ ਦੌਰ ਤਾਂ ਖ਼ਤਮ ਹੈ ਹੁਣ ਹੱਦਾਂ ਦੀ ਫੌਜ ਦਾ ਰੁਖ ਉੱਧਰ ਹੈ ਮੇਰਾ ਸਕੂਲ-ਕਾਲਜ ਪਿੰਡ-ਘਰ,ਜੰਗਲ-ਪਹਾੜ ਜਿੱਧਰ ਹੈ ਕੌਣ ਸੇਧ ਰਿਹਾ ਹੈ ਹੁਣ ਚਿੜੀਆਂ ਦੀ ਅੱਖ ‘ਤੇ ਨਿਸ਼ਾਨਾ? ਇਸ

ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲ ਪ੍ਰਫੁੱਲਿਤ ਮੇਰਾ ਪੰਜਾਬ, ਚਿਰੰਜੀਵ ਰਹੇ ਚੜ੍ਹਦੀਆਂ ਕਲਾਂ ਵਿਚ, ਵਿਸਤਰਿਤ, ਵਿਸ਼ਾਲ, ਰਈਸ ਮੇਰਾ ਭਾਰਤ। ਖੜ੍ਹਾ ਹੋ ਜੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰੀਂ ਆਪਣੇ ਬਲਬੂਤੇ, ਆਤਮ-ਵਿਸ਼ਵਾਸ, ਆਤਮ-ਨਿਰਭਰ, ਆਤਮ-ਜੁਗਤ, ਖੇਤੀ, ਉਦਯੋਗ, ਵਿੱਦਿਆ, ਵਿਗਿਆਨ, ਆਧੁਨਿਕ ਤਕਨੀਕਾਂ

ਦਿਲੋਂ ਮੇਰੇ ਤੇ ਸਦਕੇ ਜਾਣਾ, ਮੂੰਹੋਂ ਕਦੇ ਨਾ ਪਿਆਰ ਜਤਾਉਣਾ, ਪੁੱਛ ਲਵਾਂ ਤਾਂ ਗੱਲ ਘੁਮਾਉਣਾ, ਤੇਰਾ ਇਹ ਅੰਦਾਜ਼, ਕਬੂਲ ਐ ਮੈਨੂੰ। ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ ਬੁਣਦੇ ਰਹਿਣਾ, ਕਦੇ ਸਤਾਉਣਾ ਤੇ ਕਦੇ

ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਆਪ ਖੰਗਾਲ ਰਹੀ ਹਾਂ ਨਿੱਤਰ ਰਿਹਾ ਐ ਕਈ ਕੁੱਝ ਸਾਫ਼ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਤਸਵੀਰ ਤਸਵੀਰ ਤੇ ਸਾਫ਼ ਕੱਪੜਾ ਫੇਰਦਿਆਂ ਜ਼ਰੂਰੀ ਅਤੇ ਗ਼ੈਰ ਜ਼ਰੂਰੀ ਦੀ ਪਰਿਭਾਸ਼ਾ ਬਦਲ ਗਈ ਹੈ

ਹਵਾਈ ਪੱਪੀਆਂ ਘੱਲਦਾ ਰਹਿੰਦੋਂ, ਕਰ ਲਿਆ ਕਰ ਹੈਲੋ ਮੈਸੇਜ, ਜਿੰਨੇ ਮਰਜ਼ੀ… ਜੀ ਚਾਹੇ ਮਨ ਪ੍ਰਚਾਉਣ ਲਈ ਲਾਈਕ ਵਧਾਉਣ ਲਈ। ”’ ਕਵਿਤਾ ਦੇ ਦਿਨ ਕਵਿਤਾ ਆਈ ਮੁੜ ਗਈ ਆਟਾ ਚੌਲ ਦੀ