ਗ਼ਜ਼ਲ ਗੱਜਣ ਵਾਲ਼ੇ ਵੱਸਦੇ ਨਈਂ, ਕਰਤੇ,ਕਿਰਤਾਂ ਦੱਸਦੇ ਨਈਂ।   ਚੌਧਰ,ਚਾਲਾਂ, ਚਮਚਗਿਰੀ, ਇਹ ਕੰਮ ਮੇਰੇ ਵੱਸ ਦੇ ਨਈਂ।   ਤੈਨੂੰ ਕਿਹੜਾ ਆਖ ਗਿਆ? ਸੱਪ ਜੋਗੀ ਨੂੰ ਡੱਸਦੇ ਨਈਂ।   ਮਕੜੀ ਜਾਲ਼

                                ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ ਸੁੱਖ ਇੱਕ ਵਾਰ ਅਕਾਸ਼ ਨਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਲੜਕਾ ਸਰਕਾਰੀ ਮਿਡਲ ਸਕੂਲ  ਵਿੱਚ

ਦਿਲ ਮਜ਼ਦੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਏ, ਰੱਬ ਦੇ ਨੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਏ।   ਮੈਂ ਇਨਸਾਨ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਨਾ ਵਾਂ, ਮੁੱਲਾਂ ਹੂਰ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਏ।   ਇਹ ਦਸਤੂਰ ਨੂੰ

ਹਾਲੀਂ ਤਕ ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਏ, ਕਿੰਨੀ ਦੂਰ ਸਵੇਰਾ ਏ? ਤੇਰੀਆਂ ਕਾਲੀਆਂ ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਦਾ, ਚਾਰੇ ਪਾਸੋਂ ਘੇਰਾ ਏ। ਮੈਂ ਦੁਨੀਆ ਤੋਂ ਕੀ ਲੈਣਾ? ਤੇਰਾ ਸਾਥ ਬਥੇਰਾ ਏ। ਕੱਲ੍ਹ ਇੱਕ ਹਾਸਾ ਲੱਭਿਆ ਤੇ,

————ਮੇਰੇ ਲੋਕ———- ਭਾਰਤ ਦੇਸ ਹੈ ਮੇਰਾ ,ਇਥੋਂ ਦੇ ਲੋਕ ਮੇਰੇ ਨੇ,   ਇਥੋਂ ਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਮੇਰੀ ਹੈ,ਇਥੋਂ ਦੇ ਸ਼ੋਕ ਮੇਰੇ ਨੇ।               ਬੜਾ ਦਰਦ

ਜਿਧਰ ਜਿਧਰ ਜਾਈਏ ਪੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਏ, ਸਾਰਾ ਢਾਂਚਾ ਹੀ ਬੇਢੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਏ । ਜ਼ਾਹਿਰ ਹੋ ਗਿਆ ਐਨਾ ਉਹ ਕਰਤੂਤਾਂ ਤੋਂ, ਪਹਿਨ ਪੱਚਰ ਕੇ ਵੀ ਹੁਣ ਨੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਏ। ਸ਼ਾਂਤ ਰਹਿਣ